Vaarwel, moegestreden Oude Dame.

Nog een laatste keer en dan nooit meer.

Ik kijk naar haar in de kilte, mijn moegestreden Oude Dame. Mijn weerbarstig relict uit een verleden dat voorgoed moet wijken voor de moderniteit.

Reeds daagt mij het wrede beeld van bulldozers die meedogenloos zullen slopen wat jarenlang trots de tand des tijds weerstond.

Ik huiver bij die gedachte, want met jou verdwijnt niet enkel verroest staal en verweerd beton. Maar het laatste stuk van de oude Bosuil wordt hier ten grave gedragen.

Ik sluit mijn ogen en het verleden herleeft. Weer betreed ik de donkere gewelven met haar kronkelende trappenstelsels die mij langzaam tot zich nemen. Mijn magisch huis van Malpertuis waaraan onmogelijk te ontsnappen viel.

Ik hoor het geroezemoes van duizenden stemmen, terwijl ik in gedachten door plassen waad, waarvan ik tamelijk zeker ben dat het géén water was. Mijn gebarsten muren, mijn vermolmde banken, mijn godverdomse Tribune 2 waar ik urenlang in wind en zeikregen stond; in blakende zomerzon en ijzige winterkou.

Wat was je héérlijk onuitnodigend en intimiderend met je gatenrijke, door duiven bevolkte koepeldak. Een grimmige en grillige cultarena waar sportieve en extrasportieve strijd werd geleverd op leven en dood. Waar het mirakel van Sofia zich voltrok, Spartak Moskou met lege handen vertrok en Geoff de banken deed dansen tot in de nok… Waar niemand buiten ons welkom was en waar de namen van helden als Mees, Taeye, Smidts, Lehnhoff en zovelen in blijde herinnering verder leven.

Je ademde voetbal. Je wàs voetbal. Hier lig je nog steeds, als een dreigende Antigoon die een laatste keer tolgeld eist. De iconische middenboog, als de opengesperde hellemuil uit een schilderij van Brueghel, klaar om de vijand op te slokken.

Nog een laatste keer en dan nooit meer.