Tijdens de voorbije 100 jaar hebben er heel wat straffe matchen plaatsgevonden op de Bosuil. We nemen u mee naar enkele memorabele momenten.

Op 1 november 1923, dag op dag 100 jaar geleden, vond de inhuldigingswedstrijd van het Bosuilstadion plaats. De Bsouil was op dat moment één van de mooiste en grootste parels van het land en zou daardoor lange tijd als thuisbasis van de Rode Duivels fungeren. Grootmacht Engeland was de eerste die op de Bosuil over de vloer kwam.

Voor aanvang van de wedstrijd werd aan Tribune I een oorlogsmonument ingehuldigd. Dat kwam er ter nagedachtenis van alle Antwerp-leden die om het leven kwamen tijdens de Eerste Wereldoorlog.

De capaciteit van het stadion werd geschat op 38.000 supporters, maar voor de wedstrijd tegen Engeland lag de opkomst een stuk hoger. Met zo’n 40.000 waren ze. Het was zo druk dat de supporters zelfs bovenop de uitsteeksels van het stadion zaten.

De Engelsen domineerden de wedstrijd, maar een stug België hield stand. De wedstrijd eindigde op een onverhoopt gelijkspel: 2-2. Het was de allereerste keer dat de Engelse profspelers niet konden winnen op het Europese vasteland. Voor deze glansprestatie van de dappere Duivels gingen alle handen op elkaar. Minutenlang konden de spelers op een oorverdovende ovatie rekenen.

Het kampioenschap 1929-1930 was een jubileumeditie voor RAFC: de club mocht vijftig kaarsjes uitblazen. Tot op de laatste speeldag ging het Rood-Wit voor de wind: we stonden op kop van het klassement. De laatste speeldag zou bepalen wie kampioen werd. Antwerp ontving R. Standard Club Liégeois. De Luikenaars wilden beletten dat de spreekwoordelijke kers op de taart kon worden gezet.

Antwerp verloor, met 3-5. Door de nederlaag was de titel voor RCS Brugeois (Cercle Brugge) dat met één punt meer eindigde dan Antwerp. Jammer dat de 50^e verjaardag van onze club niet met een landstitel kon worden bekroond.

Vijventwintig jaar na de vorige jubileumwedstrijd volgde een nieuwe, voor het 75-jarig bestaan. RAFC werd op donderdag 19 mei 1955 ’s middags ontvangen door burgemeester Lode Craeybeckx en het schepencollege van de stad. Er volgde een indrukwekkende feeststoet waarbij delegaties van bijna alle clubs uit de provincie Antwerpen en daarbuiten aanwezig waren.

De officiële viering werd afgesloten met een jubileumwedstrijd tegen Bolton Wanderers. Destijds hadden de Trotters een naam die luidde als een klok. In 1953 speelde het nog een legendarische Cup Final.

Antwerp had zelf een niet te onderschatten ploeg en bovendien had de club enkele vedetten als gastspeler uitgenodigd, zoals Jef Mermans van Anderlecht. Het was hij die uiteindelijk ook de twee assists afleverde voor de doelpunten van Leon Wouters en Louis Verbruggen. Bolton kon maar één keer scoren. Een 2-1-overwinning dus, tegen de voormalige bekerfinalist van Engeland, en dat werd gezien als een glansprestatie.

RAFC had al drie titels op het palmares staan en kon er aan het einde van het seizoen 1956-‘57 een nieuwe bijschrijven. De beslissende wedstrijd werd op 12 mei 1957 gespeeld tegen ARA La Gantoise. Alweer waren er zo’n veertigduizend toeschouwers aanwezig. De wedstrijd kende de nodige dramatiek: Louis Lambert werd uitgesloten na een incident met Maurice Willems van Gantoise. Gelukkig kon het de pret niet drukken, want Ward Beyers en Louis Verbruggen zorgden voor de doelpunten van Antwerp.

Royal Antwerp FC kon zo voor de vierde keer de landstitel vieren. Het eindigde met 6 punten voorsprong op het in die tijd erg succesvolle RSC Anderlecht. De supporters waren zo uitgelaten dat het na affluiten letterlijk de spelers op handen droeg.

Als kersvers Belgisch landskampioen mocht Antwerp in het daaropvolgende seizoen aantreden in de toenmalige Europabeker voor Landskampioenen. Het lot zette Antwerp in de eerste ronde al meteen tegenover de voormalige Europese kampioen: het Real Madrid van Alfredo Di Stéfano.

Op 31 oktober 1957 liep de Bosuil met 55.000 toeschouwers zo goed als vol voor de eerste ontmoeting met de Koninklijke. Omdat de wedstrijd in de namiddag werd gespeeld, gaven heel wat Antwerpse firma’s hun personeel een halve dag vrij om de match van het jaar niet te hoeven missen.

Antwerp speelde een schitterende wedstrijd maar kwam op achterstand door een doelpunt van – hoe kan het ook anders – Alfredo Di Stéfano. Stan De Backker zorgde voor euforie door gelijk te maken. De stunt leek helemaal nabij maar een schot van ‘Mister Antwerp’ Vic Mees spatte helaas uiteen tegen de deklat. Het doelpunt viel wél aan de overkant: Di Stéfano met zijn tweede van de avond. Een 1-2-nederlaag maar wel een onvergetelijke namiddag op de Bosuil.

In 1993 speelde Antwerp, nog altijd als laatste Belgische club, de finale van de Europacup voor Bekerwinnaars op Wembley. Eén keer vond de finale van de toenmalige Europacup II plaats óp de Bosuil: op 15 mei 1964. Het ging om een replay nadat Sporting Clube de Portugal en MTK Boedapest twee dagen eerder op de Heizel gelijk hadden gespeeld (3-3).

De replay lokte zo’n 14.000 voetballiefhebbers. De wedstrijd op de Bosuil verliep heel wat minder spectaculair dan die in Brussel. Na negentien minuten scoorde verdediger Joao Morais voor Sporting en de Portugezen slaagden erin de deur nadien op slot te houden. Sporting Lissabon won Europacup II. Een Europese finale op de Bosuil: een hoogtepunt in de geschiedenis van ons stadion.

Naar het einde van seizoen 1963-1964 toe besliste icoon Vic Mees een punt achter zijn schitterende voetbalcarrière te zetten. Gedurende twintig onafgebroken jaren werd hij niet één wedstrijd uit het elftal gezet. Vic Mees wilde dan ook in stijl afscheid nemen van zijn Antwerp.

Op 21 mei 1964 speelde Vic Mees in het Bosuilstadion zijn afscheidswedstrijd met de voltallige kampioenenploeg van 1957 tegen een selectie van oud-internationals. De voormalige winnaar van de Gouden Schoen (1956) speelde maar liefst 555 wedstrijden voor Royal Antwerp FC en verzamelde 68 caps als Rode Duivel.

Mees werd in 2002 door club en supporters dan ook logisch verkozen tot Antwerpspeler van de eeuw. Vic Mees overleed op 11 november 2012, op 85-jarige leeftijd. Tien jaar na zijn overlijden bracht RAFC hulde aan Mees met een tentoonstelling én een documentaire over zijn leven en werk.

In 1972 werd het EK in België georganiseerd. Het Bosuilstadion was op 14 juni het decor voor de halve finale tussen België en West-Duitsland. Meer dan 55.000 toeschouwers keken toe. De Duitsers beschikten toen over een van de beste generaties die ze ooit hadden. Coach Helmut Schön kon rekenen op de fameuze Franz Beckenbauer, Günther Netzer en Gerd Müller.

De wedstrijd eindigde op 1-2, met doelpunten van Müller (2x) en Lon Polleunis. België zou zich later op het EK nog verzekeren van de derde plaats na een 2-1-overwinning tegen Hongarije. Op de Heizel kon Duitsland uiteindelijk de finale met 3-0 winnen van de Sovjet-Unie.

Tijdens het seizoen 1973-‘74 behaalde Antwerp een tweede plaats in het eindklassement. Dat gaf Antwerp het recht om deel te nemen aan de Uefa Cup (Europacup III). In de eerste ronde ging Antwerp voorbij het Oostenrijkse Sturm Graz. In de tweede ronde stond Antwerp tegenover de drievoudige Europese kampioen Ajax Amsterdam. De heenwedstrijd in Nederland werd met 1-0 verloren.

Op 13 november 1974 speelde Antwerp een sensationele terugmatch. Op het uur vielen beide teams met tien man. Ajax werd helemaal overklast en Antwerp stond verdiend 2-1 voor. Drie minuten voor het einde was de sensatie compleet: 3-1 via Alfred Riedl. Ajax dus uitgeschakeld! Ware het niet… dat de Duitse scheidsrechter Weyhland het doelpunt afkeurde… Onterecht, zo bleek. Het bleef 2-1 en niet Ajax maar Antwerp lag dus uit de Uefa Cup.

Eén van de meest memorabele wedstrijden die op de Bosuil gespeeld werden, was de afscheidsmatch van de Braziliaanse voetballegende Pelé. Op de Bosuil waren ze helemaal overrompeld door de impact van zijn komst. Aan de kassa’s stonden lange rijen voetballiefhebbers aan te schuiven en uiteindelijk moest de scheidsrechter bijna een halfuur wachten vooraleer de 25.000 toeschouwers op hun plaats zaten en de wedstrijd kon beginnen.

Een absolute topwedstrijd werd het niet. De ploeg van Pelé was niet opgewassen tegen het sterke Antwerp. Rood-Wit won de wedstrijd makkelijk met 3-1. De doelpunten kwamen van Petar Mocibob, Karl Kodat - die als bijnaam ‘Blanke Parel’ had - en Peter Anderson. Pour la petite histoire: de assist voor de goal van Kodat kwam van de voeten van Louis Van Gaal. De tegentreffer werd door ‘Zwarte Parel’ Pelé gescoord.

In 1977 zaten België en Nederland in dezelfde groep in de voorronde van een groot toernooi: die voor de wereldbeker in Argentinië. De Rode Duivels keerden terug naar het Bosuilstadion voor een laatste Derby der Lage Landen. Al heeft het geen haar gescheeld of de match zou niet op de Bosuil gespeeld zijn…

Toen de BRT (huidige VRT) enkele weken voor de wedstrijd zijn apparatuur ging uittesten, meldden de technici dat de lichtinstallatie niet sterk genoeg was om een rechtstreekse kleurenuitzending mogelijk te maken. De wedstrijd niet uitzenden was geen optie, want dat zou de voetbalbond veel geld kostten. Dus dreigde de bond ermee de wedstrijd naar Brussel te verhuizen als Antwerp er niet op tijd in slaagde een oplossing te vinden. Met de steun van de Provincie Antwerpen, de gemeente Deurne, nv Antwerp Stadion en nog andere partners werd het probleem op de valreep opgelost.

België verloor van Nederland met 0-2, door doelpunten van Johnny Rep en Johan Cruijff. België zou niet in Argentinië raken en Nederland… Dat geraakte tot in de finale (die ze met 3-1 verloor van gastland Argentinië).

1980: een bijzonder jaar. Het 100-jarig bestaan van de club. Kers op de taart was een galamatch tegen de Braziliaanse kampioen Clube de Regatas do Flamengo uit Rio de Janeiro. 20.000 toeschouwers waren erbij.

Tot twee keer toe kwam jubilaris Antwerp op voorsprong dankzij doelpunten van Fazekas en Leo Van der Elst, maar telkens slaagden de Mengãos erin om langszij te komen. Veel volk, sensatie, mooi voetbal met technische hoogstandjes en een juiste eindstand tegen een tegenstander die dat seizoen nog de Copa Libertadores (cfr. onze Champions League) zou winnen.

Clublegende Karl Kodat trad voor de gelegenheid nog eens bij Antwerp aan. Hij had zes seizoenen (1971-’77) de Rood-Witte kleuren verdedigd en kreeg bij deze een gepast afscheid. De talloze, overdonderende ovaties, zowel bij zijn intrede op het veld als bij het verlaten ervan na 52 minuten, grepen hem zeer sterk aan.

In het najaar van 1987 had coach Georg Kessler zich bij de Antwerp-supporters al zowat een status van onsterfelijkheid bezorgd, door zijn ploeg naar de leiding van het klassement te loodsen. Op 7 november deed Kessler daar nog een schepje bovenop dankzij een 2-0 overwinning tegen regerend landskampioen RSC Anderlecht.

Het was van 1966 geleden dat de Bosuil nog eens over de veertigduizend toeschouwers voor een competitiewedstrijd lokte. Toen kwam Anderlecht met 0-2 winnen. 21 jaar later stond het vertrouwen bij Antwerp op een absoluut hoogtepunt. Het zorgde voor een kolkende Bosuil. Jan Poortvliet en een jonge Cisse Severeyns bezorgden de Rood-Witte familie een delirium.

De laatste Belgische interland die in het Bosuilstadion gespeeld werd, vond plaats op 12 oktober 1988. Het ging om een oefenwedstrijd tegen Brazilië, als voorbereiding op de eerste kwalificatiewedstrijd voor het WK 1990 - een week later - tegen Zwitserland. De grootste attractie bij de Brazilianen was de 22-jarige Romario. Die zomer had Romario zijn grote doorbraak gekend op de Olympische Spelen in Seoel. Er zat aan de interland ook wel een klein ‘Antwerptintje’. Bondscoach en voormalig RAFC-trainer Guy Thys had Cisse Severeyns opgeroepen die op dat ogenblik wel in Italië, bij Pisa, speelde.

België bood behoorlijk wat weerwerk tegen de Brazilianen, maar stond bij de rust 0-2 achter door twee doelpunten van kapitein Geovani. Halfweg de tweede helft maakte Lei Clijsters er 1-2 van, maar verder raakten de Rode Duivels niet. De oefenpartij rendeerde wel, want een week later won België de wedstrijd tegen Zwitserland met 1-0.

Antwerp-Vitosha zal zeker de geschiedenis ingaan als de meest mythische wedstrijd die ooit op de Bosuil is gespeeld. De uitgangspositie was duidelijk: in de heenwedstrijd van de eerste ronde van de Uefa Cup had Antwerp in de Bulgaarse hoofdstad verdienstelijk 0-0 gelijkgespeeld tegen Vitosha Levski Sofia. In de terugwedstrijd liep alles wat verkeerd kon lopen effectief verkeerd.

De bezoekers stonden in minuut 89 met 1-3 voor, waarna Antwerp ook nog eens tot tien herleid werd, na een blessure van Franky Dekenne. Alle wissels waren op dat moment al opgebruikt. De blessurebehandeling van Dekenne had zo lang geduurd dat het uiteindelijk… de redding werd.

Tegen het einde van de wedstrijd hadden heel wat supporters het stadion al verlaten. Claesen kon weliswaar nog de aansluitingstreffer maken (in minuut 90), maar het kalf was toen al verdronken. Dacht iedereen… Claesen kon zelfs nog gelijkmaken (in minuut 90+2). Zou het dan toch nog??

Niemand wist hoelang er nog te spelen was, buiten scheidsrechter Kaupe. Diep in de toegevoegde tijd (90+4) mocht Hans-Peter Lehnhoff nog een vrije schop trappen rond het strafschopgebied. En jawel, Raphaël Quaranta kon binnenkoppen! 4-3! De Bosuil kon zijn ogen niet geloven en de supporters bestormden het terrein. Het mirakel van Vitosha was een feit!

In de halve finale van de Europabeker voor Bekerwinnaars trof Antwerp Spartak Moskou, een andere Europese grootheid. In Moskou beperkte Antwerp het verlies tot 1-0. Op 22 april 1993 stond de Bosuil nog eens in vuur en vlam. Spartak kwam op voorsprong, maar Antwerp speelde een steengoede partij en liep uit tot 2-1.

Alle middelen waren goed voor de Russen om het Rood-Witte gevaar onschadelijk te maken. Een kwartier voor tijd kreeg Alex Czerniatynski, toen de bal ver weg was, een nekslag. Dat was de lijnrechter niet ontgaan. Penalty en rood voor Onopko. Hans-Peter Lehnhoff liet het geschenk niet liggen. Antwerp plaatste zich zo voor een Europese finale op Wembley tegen Parma AC. RAFC is tot op vandaag nog altijd de laatste Belgische club die een Europese finale speelde.

Na de degradatie in het seizoen 1997/98 werd Antwerp onder trainer Regi Van Acker in 2000 overtuigend kampioen in tweede klasse. De ploegde haalde maar liefst tachtig punten en had negentien punten voorsprong op de tweede in de rangschikking. Het team verloor slechts tweemaal en scoorde 84 keer.

De mathematische zekerheid over de promotie naar eerste klasse kwam er op woensdagavond 12 april in de thuiswedstrijd tegen Ingelmunster. Zo’n 14.000 supporters vierden de promotie tot in de vroege uren. Patrick Goots werd dat seizoen topschutter van de competitie.

De stad Antwerpen was op 3 augustus 2005 sporthoofdstad van het land: met een Natourcriterium in het historische stadscentrum en de viering van het 125-jarig bestaan van Royal Antwerp FC op de Bosuil. Op het programma: een galawedstrijd tegen het sterrenelftal van dat moment: Manchester United. De manager van United, Sir Alex Ferguson, genoot zichtbaar van de festiviteiten rondom het jubileum. Er waren optredens en samen met de Antwerp Cheerleaders deed een imposant aantal Antwerp-jeugdspelers een ereronde rond het veld.

Edwin van der Sar, Gary Neville, Rio Ferdinand, Mikael Silvestre, John O’Shea, Roy Keane, Paul Scholes, Cristiano Ronaldo, Wayne Rooney, Darren Fletcher en Ruud van Nistelrooij kwamen aan de aftrap. Beter dan dit basiselftal had Manchester United niet. Onze jongens van coach Regi Van Acker stonden voor een onmogelijke opdracht.

Aan de rust stond het dan ook al 0-5. Een strafschop van Cisse Severeyns zorgde voor de eerredder. Uiteindelijk kon Darren Fletcher op pass van Wayne Rooney nog een zesde keer scoren. Veel meer dan de uitslag zal de belevenis van die 3^e augustus 2005 in het geheugen van de Rood-Witte supporter overeind blijven.

Op 29 oktober 2020 stond er een speciale wedstrijd op het programma. Niemand minder dan “The Special One”, ofwel José Mourinho, kwam in de groepsfase van de Europa League naar de Bosuil. Daarbij had de Portugese succescoach enkele grote namen met zich meegebracht: Steven Bergwijn, Dele Alli, Giovanni Lo Celso, Serge Aurier, Hugo Lloris, Gareth Bale, Erik Lamela, Lucas Moura, Harry Kane en Son Heung-Min.

Helaas werd de wedstrijd omwille van de covid-situatie zonder supporters afgewerkt, waardoor de fans alleen via de televisie van de vedetten konden genieten.

Op het halfuur ontfutselde Mbokani de bal bij Davies en lanceerde hij Refaelov. Die kon Lloris in de korte hoek tegenvoets verrassen met zijn volley. 1-0 voor onze Reds, een droomscenario.

Het bleef kansen regenen voor Antwerp. Mbokani miste een grote en een afstandsschot van Juklerød werd gepareerd door Lloris. Antwerp trok de 1-0 over de streep en boekte zo een stuntzege van formaat. Mourinho en de zijnen gingen onverwacht de boot in tegen een strijdlustig Antwerp.

José Mourinho wordt gezien als één van de beste trainers in het voetbal. Hij trainde onder meer Real Madrid, FC Porto, Internazionale, Chelsea (twee keer), Manchester United, Tottenham Hotspur en AS Roma. Hij won de landstitel in Portugal, Engeland, Italië en Spanje, tweemaal de UEFA Champions League, tweemaal de Europa League en eenmaal de Conference League.

Na het historische seizoen 2022-2023, waarin RAFC ‘Den Dubbel’ pakte, vond op de Bosuil de wedstrijd om de Supercup plaats tegen verliezend bekerfinalist KV Mechelen.

Na negen minuten kon Michel-Ange Balikwisha op aangeven van Jelle Bataille de 1-0 scoren. De bezoekers kwamen beter in de wedstrijd en nadat Antwerp met tien viel (na rood voor Ávila) kwam Mechelen via een owngoal langszij.

Penalty’s beslisten over de zege en Antwerp trok daarin aan het langste eind. Na de titel en de beker kon nu ook de Supercup in de trofeeënkast worden gezet. De triple was een feit.

Een nieuwe mijlpaal voor onze club: RAFC kon zich dankzij winst in de dubbele confrontatie met AEK Athene in de play-offs plaatsen voor de groepsfase van de Champions League. Rood-Wit kwam terecht in een poule met FC Barcelona, FC Porto en Shakhtar Donetsk.

De Oekraïners kregen de eer om als eerste tegenstander naar de Bosuil te komen. De Champions Leaguehymne zorgde in heel de Bosuil voor kippenvel en links en rechts pinkten supporters zelfs een traantje weg. Ook voor de spelers en de staf was het een bijzonder moment. We zien nog de beelden van een glunderende Balikwisha en Vermeeren tijdens de line-up voor ons.

Sportief zag het er halfweg fantastisch uit. Antwerp speelde een sterke eerste helft en trok met een dubbele voorsprong naar de kleedkamer. Doelpunten van Muja en Balikwisha deden de hoop op een driepunter in de eerste thuismatch oplaaien.

In de tweede helft moesten de Reds de wet van de sterkste ondergaan en betaalden ze leergeld. 2-0 werd 2-3. Zuur, maar tegelijk een onvergetelijke ervaring voor heel RAFC.

Op woensdag 13 december 2023 stond het Bosuilstadion nog maar eens in lichterlaaie. Het grote FC Barcelona kwam op bezoek voor de laatste wedstrijd in de groepsfase van de UEFA Champions League. Het verschil kon vooraf niet groter zijn: Barcelona was de leider in de groep terwijl Antwerp nog op zoek was naar zijn eerste punten. Barcelona werd gecoacht door niemand minder dan Xavi Hernández.

Xavi stuurde een mix van vaste waarden en beloftevolle jongeren het veld op. Zo verschenen Ferran Torres, Sergi Roberto, Oriol Romeu, Lamine Yamal, Anders Christensen, Alex Baldé, Jules Koundé en Robert Lewandowski als grote sterren aan de aftrap.

Antwerp begon furieus aan de wedstrijd. Na mistasten in de Catalaanse verdediging kwam de bal bij Arthur Vermeeren. Arthur knalde de bal onhoudbaar voorbij doelman Peña. 1-0, een droomstart. Barcelona kreeg de kans niet om in zijn spel te komen, maar scoorde wél, iets voorbij het halfuur. De jonge Lamine Yamal bediende Ferran Torres met een splijtende pass en hij deponeerde de bal achter Jean Butez in doel. 1-1, meteen ook de ruststand.

Onze Reds waren niet van slag en gingen in de tweede helft opnieuw op zoek naar een voorsprong. Die kwam er net voor het uur via Vincent Janssen. Geleidelijk aan verhoogde Barcelona de druk, maar onze jongens bleven overeind. Tot in de toegevoegde tijd…

Invaller Marc Guiu gebruikte zijn lengte en kopte de gelijkmaker binnen. RAFC leek op die manier een verdiende zege alsnog uit handen te geven, maar dat was buiten ‘onze jongste’ gerekend. Luttele seconden na de gelijkmaker kwam George Ilenikhena oog in oog met de doelman te staan, waarna hij voor het delirium zorgde: 3-2, in minuut 92. FC Barcelona verslagen op de Bosuil. Een statement van formaat in de laatste groepsmatch van de UEFA Champions League. Iedereen met een Rood-Wit hart trok zegedronken de nacht in.