1923-2023. 100 jaar Bosuilstadion. Op 1 november viert onze Heilige Grond haar 100^ste verjaardag. Dag op dag 100 jaar geleden werd het Bosuilstadion ingehuldigd met een internationale wedstrijd tussen België en Engeland (2-2). Vooraleer we in de catacomben en de geschiedenis van het Bosuilstadion duiken, gaan we nóg verder terug: de eerste jaren van de club.

In 1880 werd Royal Antwerp Football Club, niet toevallig door een groep Engelse arbeiders, gesticht. Op het Europese vasteland was voetbal op dat moment nog lang niet zo populair als aan de overkant van het kanaal. Onder de noemer “Antwerp Athletic Club” werd er naast voetbal ook cricket, tennis en rugby beoefend.

Vooraleer Rood & Wit in 1923 haar thuis vond in het Bosuilstadion werd er tussen 1880 en 1922 op maar liefst 5 verschillende plaatsen gevoetbald in ’t Stad.

Tijdens de eerste jaren deed een patattenveld aan het ‘Wilrijckse Plein’ dienst als voetbalveld. Dat mag letterlijk genomen worden: oorspronkelijk was het terrein een aardappelveld én tijdens de week diende het dan ook nog eens als militair oefenveld. Tot 1893 bleef het de eerste thuisbasis van de club, waarna verhuisd werd naar de Transvaalstraat. Op die locatie, in het huidige Berchem, kon er slechts twee jaar gevoetbald worden. Dat kwam omdat de stad Antwerpen in volle expansie verkeerde en het voetbalterrein plaats moest maken voor nieuwe woningen.

Tegelijkertijd werd het Belgische voetbal onder impuls van Antwerp, dat zich vanaf nu als Antwerp Football Club zou manifesteren ‘georganiseerd’ voetbal. Zo werd in 1895 de “Union Belge des Sociétés de Sports Athlétiques” opgericht. Deze sportbond, die verenigingen voor voetbal, atletiek en wielrennen groepeerde, was de voorloper van de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Voor de volledigheid: de naamsverandering naar Belgische Voetbalbond vond plaats in 1912, de koninklijke titel werd in 1920 toegewezen aan de bond.

In het allereerste seizoen van het georganiseerd voetbal (1895-1896) werd Antwerp FC vicekampioen, de titel ging naar het Luikse FC Liégeois. Antwerp FC speelde vanaf dat seizoen haar thuiswedstrijden aan de Velodroom van Zurenborg en zou daar 8 jaar blijven, tot 1903. De eerste twee jaar, van 1895 tot ‘97, mocht er gevoetbald worden op een terrein naast de Velodroom. De jaren nadien, van 1897 tot 1903, werd er verhuisd naar het middenplein van de Velodroom. In die tijd kreeg voetbal nog tegenkanting: er werd gehoopt dat de paar duizend toeschouwers die naar het wielrennen kwamen kijken zouden blijven plakken, maar niets was minder waar. Bovendien werd het middenplein tijdens de wintermaanden omgetoverd tot ijspiste.

Een verhuis naar de Kruisstraat, op een boogscheut van het Wilrijckse Plein en waar de huidige Christus Koningkerk staat, drong zich op. Na de eeuwwisseling begon het grote publiek zich voor het voetbal te interesseren en kwamen er een kleine vijfhonderd mensen naar de wedstrijden kijken. Al was het in het begin moeilijk om het terrein vrij te maken: de jeugd gaf zíjn terrein niet graag af. Tegelijkertijd een zegen voor de club, want uiteindelijk tekenden heel wat van deze jonge kerels hun lidkaart en werden zo nog speler voor Rood & Wit. Maar ook op deze locatie kon de club maar enkele jaren blijven: de populariteit van het voetbal bleef in stijgende lijn gaan en dus werd er in 1908 een nieuwe installatie aangekocht in de Broodstraat.

Vandaag de dag zou deze locatie gesitueerd kunnen worden tussen station Antwerpen-Zuid en de Tentoonstellingswijk, nabij het Kiel. De nieuwe thuisbasis bezorgde de club heel wat aanzien, zowel binnen als buiten de stad. Het stadion bood plaats aan zo’n 5.000 kijklustigen én de grasmat kreeg waardering van alle bezoekende ploegen. De installaties aan de Broodstraat vormden daardoor dé ideale speellocatie voor vele voetbalwedstrijden tijdens de Olympische Spelen van 1920 in Antwerpen. De Belgische nationale ploeg, met Antwerpspeler Dis Bastin, won het Olympische voetbaltoernooi en de sport won zo nóg meer aan populariteit. Het stadion in de Broodstraat begon uit zijn voegen te barsten, de roep om een nieuw complex begon steeds luider te weerklinken.